امید

سیاه می شوم

سیاه و خط خطی

خسته و خمود و پیر

پس چه شد روزگار سبز من؟

کو کجاست پیکر جوان من؟

پیکر جوان و پرتوان من؟

کو بهار

        کو بهار

                کو بهار سبز زندگی؟

این من جوان سبز سرزمین؟

با چنین چهره غمین و پیر و خسته اینچنین؟

پس چه شد؟

دل شکسته، خانه ام به غم نشسته

و امید، گوشه ای در سکوت به انتظار صبح و روشنی

                        اینکه صبح سبز ما

                        بعد این شب سیاه

                                پشت این در منتظر نشسته است

***

سیاه می شوم دوباره بی صدا

        ولی این امید سبز

در دلم جوانه بسته است

                بزرگ می شود

سبز می شوم

        امید می شوم

                سرود می شوم

و جهان دوباره سبز می شود

                سرود می شود

                یک سرود

                        در رثای رفتگان سرزمین سبز من

انتظار

روزها را می شمارم 

به آمدنت چشم دارم 

راه‌‌‌، خسته از نگاه من 

ـ خسته تر از من ـ   

زمین نفرینم می کند 

از این امید ملال آور

من هنوز 

آمدنت را چشم به راهم. 

سایه ها می لرزند و من از هر لرزش  

پیکری آشنا می بینم 

ـ پیکری 

و دوباره محو می شود.  

می آیی 

می آیی 

می دانم

شعر نو!

دوست داشتم مطلبی راجع به عید بنویسم ولی وقت نشد. برای همین برای پست جدید، شعر جدیدم و می ذارم؛ نظرتون بهم بگین: 

وقتی دیوارها سرد و گرفته اند

چه فرق می کند دگر شاد بودنت، ترانه خواندنت

وقتی که لحظه ها، ماهیان ساده لوح مرده اند

چه فرق می کند دگر ستاره بودن و نبودنت

و هر نگاه همه حسادت است و بس

چه فرق می کند شعر عاشقانه ماندنت

و ناله های شب هر کجا پر گرفته است

چه فرق می کند دگر بی صدا شکستنت

سال نو مبارک!

... گذشته است!

 سلام می کنم،

روزهاست که از روزگار من گذشته است

سلام می کنم به روز،

به آفتاب

در آسمان بی ستاره، بی مهتاب

سلام می کنم

دلم گرفته است!

خورشید من در آسمانی نیست

سلام می کنم،

 اما، روزهاست که از روزگار من گذشته است

 

*****

سلام می کنم

بهار، بهار

درخت من بی شکوفه مانده است

سلام می کنم ولی، ز روزگار من روزهاست گذشته است

 

*****

 

شب است و آسمان من چو روز بی ستاره بی ماه مانده است

سلام می کنم

باز سلام به روز

روزهاست که از روزگار من گذشته است

 

 

عبور

زمان می گذرد 

            و چه دیر هم می گذرد

      من اما

            باز هم گاهی

                      از شتاب آن

            عبور عقربه را از روی زندگیم لمس نمی کنم!!!

 

نگهبان

می خواهم بگذرم از چشمانت

                   تو نیز بگذر

          بگذر از چشمانی که

                   همیشه نگران راه تو اند و

هر بار که می نگرند

                   دلواپس سقوط...

          بگذار بگذرم و تو نیز بگذر

چشمانت مرا محصور می کنند و من...

           در پی تو تا بام دویدم

_تا به خدا_

 می گذرم و

          نمی گذرم

          از چشمانت

           فداکاری نیست ،  ایثار نکرده ام

مال تواند و به هر که بخواهی می دهیشان

          اما باز هم

          نگران راه توام

می گذرم و

          می گذارم و

                   می روم

و باز هم نگرانم

نگران چشمانت

و نگران همیشهء ....

                   سقوط تو