من هنوزم هستم

من هنوز هستم و زندم! هر چند خیلی وقته هیچی ننوشتم(عذر می خوام!خجالت! به کفش پاتون نگاه می کنم! ) در هر صورت بذارید به حساب گرفتاری. از اردیبهشت شروع کردم درس خوندن واسه امتحانا. بعد از اون هم که دیگه کلاً درگیر درس بودم . از سفری که رفتم و کلی هم خوش گذشت  و کلی هم تعریفی بود هم نگفتم ! تابستون هم با  کلاس های رباتیک گذشت. خلاصه خیلی حرف بود بنویسم: زمان انتخابات که اوج وبلاگ نویسی بود من از نوشتم دور شدم. خیلی حرفا بود و نگفتم و الان هم دیگه به درد نمی خوره. از دانشگاه می خواستم بگم و الان دیگه پلاسیده شده. می خواستم تولدم رو به خودم تبریک بگم! و اون موقع هم حتی ننوشتم. ولی دیگه احساس می کنم که دارم می پکم. یه حس تو وجودم هست یه حس شخصی که گه گاه بد حالم رو می گیره و احساس می کنم اگر بنویسم این حس به سرانگشتم منتقل می شه از سرانگشتم به دکمه های صفحه کلیدو خلاصم می کنه!!!!

القصه ...

از این حرفا بگذریم. چند روز پیش با دوستای دبیرستانم قرار گذاشتیم بریم بیرون از 38 نفر به 26 نفر زنگ زدیم 20 نفر رو گیر آوردیم 11 نفر ساعت 5 سر قرار بودیم!!! بعضی بچه هارو بهد سه سال می دیدم. تغییرات زیاد بود ولی همچنان صمیمی بودیم. خلاصه خندیدیم و حرف زدیم و خندیدیم و بازهم خندیدیم. مردم هم زیاد به ما خندیدن!! سه سال گذشته بود ولی هنوز شیطونی هامون پابرجا!! برگشتیم به حال و هوای همون موقع ها بلند بلند می خندیدیم وسط چمن ها می نشستیم و به فکر دور و بر هم نبودیم.

پ.ن:

_ رتبه تو چند بود ن. ؟

_560.

_نه بابا رتبه تو که سه رقمی نبود اون موقع گفتی 1000(حالا سه ساله مثلا با طرف رفیقه و تمام پروژه هاو کلاس هاشون هم با همن!)؟!

_ نه والا اینم م. شاهدم ! همون موقع بهش گفتم ! می تونی بری تو مؤسسه هم بپرسی!

_ نه حرفی نیست فقط نمی دونم چرا همه به ما که می رسن رتبه هاشون دو سه رقمی می شه!؟ رتبه منم اصلا 900 بود!

_ چه خوب ما که بخیل نیستیم!

و نفهمیدم این همه حسادت چرا!؟ هیچ وقت هم ندیدم کسی رو بالاتر از خودش تحمل کنه!